Kendi üzerimde, başka her şeyden daha fazla çalışıyorum. Bu benim metafiziğim, bu benim fiziğimdir, ele aldığım malzemenin efendisi bizzat benim ve hiç kimseye verilecek hesabım yok, Montaigne gibi. Liseden, diğerlerinin hepsinden önce iki insan aklımda kaldı, bir çocuk felcinden bütünüyle kötürüm kalmış okul arkadaşım, Salzach Nehri'nin sol kıyısındaki eski binalardan birinde üçüncü ve dördüncü kata kadar rutubetten kararmış ve yüksek tonozlı, bir metreye varan kalınlıktaki duvarları olan binalardan birinde, yazıhanesi olan bir mimarın oğlu, ben de oraya çok gitmiştim, özel matematik dersleri amacıyla, beni kendi başıma yapabileceğimden daha iyi gitmiş olan geometrik resim dersinde hep desteklemiş bu sakat okul arkadaşımla birlikte ve oldukça sık ve haftada en az bir kez bu sakatın evindeydim ve coğrafya öğretmeni Pittioni, bu ufak tefek, dazlak kafalı, tepeden tırnağa silik, tüm okul arkadaşlarımın ve aslında bütün lisenin alay etme ve dalga geçmelerinin merkezi olmuş olan adam. Meslektaşları olarak öğretmenler bile gerçekten çirkin ve bu çirkinlikten hiçbir insanın çekmediği kadar acı çeken Pittioni ile eğlenmişlerdi, bu Pittioni, liseye devam ettiğim sürece, herkesin dalga kurbanı olmuştu, alay etmelerin ve dalga geçmelerin tükenmez bir kaynağı ve bu insan benim için gitgide lisenin akıl merkezi haline gelmişti ve bugün ona nerden bakarsam bakayım, bu merkez olarak kalmıştır, bir yandan bir bireyin kurban olmaya hazırlığının diğer yandan bütünüyle vahşi, böyle birine karşı sürekli ve tasasızca ve düşüncesizce suç işleyen toplumun ürkütücü örneği olarak ve yani bir yandan bireyin acıya ve eziyete yatkınlığının timsali ve (onun) toplum olarak çevresinin alçaklığının ve kötülüğünün timsali olarak. Bir yandan mimar oğlu olarak kötürüm ve diğer yandan Pittioni, benim için lisenin kişileri olarak başat insanlar olmuşlardı, tam da okul topluluğu olarak acımasız bir toplumun dehşet vericiliğinin kendini onlarda her gün moral bozucu bir biçimde gösterdiği kişiler. Birinde (kötürüm) olduğu gibi diğerinde (Pittioni) de bu okulda okul topluluğu olarak toplumun bu ikisinden her günkü yeni vahşet buluşlarını kesintisiz olarak izleyebilmiştim, aynı zamanda her durumda daima ve zamanla daha felaket bir biçimde zarara uğrayan ikisinin çaresizliğini, onların, her okul günü dehşet verici ve çoktandır epeyce ilerlemiş yıkımlarının yok edilişlerinin sürecini. Topluluk olarak ve toplum olarak her okulun kendi kurbanları vardır ve benim zamanımda lisede kurbanlar bu ikisi, mimar kötürümü ve coğrafya profesörü olmuşlardı, (toplumun) tüm alçaklığı ve bu topluluğun hastalığı olarak tüm doğal vahşilik ve dehşet vericilik kendini günbegün bu ikisi üzerinde belli etmişti, bu ikisi üzerinde patlak verdirilmişti.
 | |||||
| Thomas Bernhard- NEDEN |
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder